Toos sabemos que dacuando tamos enfurruñaos decimos coses [cosines,cosiquines] que nun sentimos, pa firir a la otra persona, ensin danos cuenta que lo que más fode nun ye lo que se diz [que tamien fode] sinon que lo se diz se diz p'aburiar la ferida, pa ganar la batalla, ferruñando'l axioma más preciosu de lo que ye l'amor pente dos persones: el respetu y el poner al otru per encima cualesquier cosa [cosiquina, caxigalina], incluso del nuesu arguyu.
Tuvieron xuntios munchos años, quixeronse a esgaya, entainaron un proyeutu de vida n'andecha, fixeronlo suyo. Pero lo que dixebraron aquella nueche [y toles que vinieron dempués coles sos etenres discusiones] nun foron axuntalo enxamás. L'ésitu nun foi ésitu, foi connivencia. La vida nun foi VIDA, foi vida; sí, con bonos momentos, como toes, pero non yera lo que, de mozos, prometiénse al oyiu demientres él masuñaba'l so pilu y ella estremeciase col so golor.
|
|
Publicar un comentario