Y una vegada más Roberto zarrose na so habitación ensin una salía, ensín una rempuesta. Ensín poder retrucar qu'el pedigrí d'una probetina familia d'albañiles nun basta pa dominar les ecuaciones diferenciales, ainda cuando estudies nuna universidá enllena xente onde entren cien y namái pueden medrar cinco, y amás con graves torgues no fonderu por mor d'una reforma educativa enfotada n'antroxar les estadístiques afloxando'l nivel dexixíu envede meyorar la calidá de la enseñanza. Ensín topar anque fora una pequeña regaña nel discursu de mio pa per onde-y dixera lo que m'afuxía na tiesta: enxamás quise ser inxenieru. Pero tola vida oyera la mesma cantinela: esti guaxe ye perllistu (como so pa), llegará perlloñe, medrará abondo, sacará matrícules d'honor, asoleyará l'apellíu la familia bordáu nun bata blanca na universidá.
Delantre d'él entainábase una muria que nun podía cruciar de cincuenta asignatures que-y asemeyaben imposibles y qu'amás namái que-y caleyaben a un futuru que nun deseyaba; detrás d'él, una muria enllena d'incomprensión. Avanzar yera imposible y recular decepcionaría a toos. Asina qu'endenantes d'alloquecer, Roberto decidió colar esnalando daquella xaula. Desempolvó la vieya guitarra que tuvo qu'enterrar nel armariu en primeru de carrera, metió dalgo de ropa nuna mochila y, ensín dexar siquiera una nota, coló nun tren nocherniegu con destín a cualesquier parte ayuri. Güei so semeya cuelga nes cais de la ciudá: esapaecíu hai ocho meses; recompensarase cualesquier información sobre su paraderu.
Demientres un mozu anónimu pon-y alma a una tristaya estación de metru esfarrapando acordes de blues a so vieya guitarra. Dalguien s'avera, dexa cayer unes monedines sobre la raida mochila y dice-y: qué talentu ties, chaval. Y, por primera vegada n'años, Roberto sonríe.
