Odiar a dalguien requier tener un foriatu na tiesta ocupando un requexu que nun merez y que nun necesites. Colo fácil que ye güeyar pa otru llau y dexar que pasen de llargo toles enerxies foínes. Ya sé que la teoría ye fácil, pero llevalo a la praútica perdifícil; a la fin, somos nós los qu'asumimos el nuesu papel de faquires enfocicaos en tumbanos enriba cames de clavos ensin que naidie nos puxe. Empecinaos en camudar en necesidaes nuesos deseyos, dexámosnos llevar pola inercia d'allistar enemigos onde seya pa nun almitir qu'el peor contrariu a nós vive dientro nós mesmos. Suañamos ensín facer, y eso fáenos floxos pente la desconfianza. Si dedícaramos el mesmu tiempu a crear qu'a temer, de xuru que nuesos fracasos finarían siendo más nobles que los trunfos porque, dempués de too, l'esitu apazguata y antroxa, namái les torgues t'asoleyen como yes. ¿Y quien s'altreve a conocese asina? Caltengo que namái qu'aquellos qu'abreguen col miéu y la murnia ensin perder la esperanza son quienes a pasar pela vida ensín afogase'n sos llárimes. D'ehi que yo seya un fracasu ambulante, anqu'eso nun m'encadene a l'amargura como asocede en tantos casos. Nin siquiera faigo bien les vengances, dalgo tan impulsivu que debería ser cenciellu executar ensin preocupase pela teúnica. Dalgo bonu: la enfermedá cura enantes si apliques el vendaxe de la indiferencia; si dalguien va ferite, aguardar el momentu del contraataque torna que la ferida zarre primeru. Almito qu'el mio cariz pente la vida tien munchu d'escepticu, quiciabes daqué de cobarde, anque préstame barruntar que soi un cabezaleru de la prudencia. Amás, sé que la meyor xera p'algamar la infelicidá ye buscar la xera de la felicidá, y eso me conduz a un estáu d'etenra estabilidá, que nun debe abaruyase cola puxada o l'enfotu, porque carezo d'eses cualidaes p'afrontar les llaceries. Tolo faláu / escritu tien como fin convenceme de que fago bien al nun revolveme colos ataques de Diego. Convenceme de que nun debo culpabilizame por dexame arrollar por él ensin presentar griesca; convenceme de que mio derrota, por llamar dalguna manera a mio fuxida, nun ye por mor de sos méritos, sinon de lo farfayón que soi pa facer la guerra. Déxolu solo con so conquista: dalgún día Bea pescanciará qu'elixió la pior oución, y entós será tardi p'arrepentise porque ya taré perlloñe, curiao de les feries, avezáu a vivir ensin ella y encováu embaxu estayes de resinación, la meyor collacia escontra la impotencia.
