El tiempu pasa y dalgunes coses [cosines, caxigalines] colen pa nun tornar. Faigo por nun pensar nello, pero ayeri nun pudi evitalu: sos pas vendieron la casa onde viviéramos nuesu idiliu.
Fai catorce años de too aquello. Yera Xunu, y yo nun cumpliera nin los veinti. Taba zarráu n'habitación faciendo qu'estudiaba pa dalgún esame de la carrera dacuando llamome la moza d'un amigu; diba venir a imprimir un trabayu con una collacia de clas. Al poco sonó'l timbre, abrí la puerte y quedé ablucáu en medio'l pasiellu: una delicada y preciosa creatura de güeyos azules, piel bermeya, y col pilu más rubiu que topara na vida esperaba na entrada. Presentáronnos, camudamos un par de frases y'l so melgueru acentu francés fino d'enamorame. Pasé los díes siguientes ensin xintar nin durmir, namái qu'alendando'l so nome y apiertando los dientes pa qu'el corazón nun m'afuxera pela boca.
Vino al bar onde celebrara'l mio cumpleaños y foi el meyor regalu que tuviere esa nueche. Pasiamos les hores afalucando y tomando cerveces. La música taba alta, asina que falábamos cerquina. A cada frase, acurtiábemos un milímetru la distancia. A lo caberu nueses mexelles tocábense y so aliendu m'afalagaba'l oyíu respigándome enteru. Nun momentu, garrela de la mano pa rescatala d'un babayu con 5 cacharros de más, dixome daqué, besela y coyíos de la mano colamos d'aquel bar (y del mundiu).
Torné a casa pela alborada, metime na cama y durmí ensín ropa nin sábanes, garráu a un cachu papel col so nome y teléfonu, esnalando col so golor y arropáu polos besos qu'ainda esformigaxaben per mi piel. Remanecí una y otra vegada aquella nueche nos mios suaños; yera'l meyor de toos. Esperté al mediudía, senteme xunto al teléfonu y cunté los segundos fasta que foron les cincu. Llamela, quedamos pa cenar, y ya nun mos dixebramos en too'l branu. So casa, mio casa, los chigres, la playa ... Les nueches que nun durmíamos n'andecha alcordiábemos la hora pa dir a la cama y falábemos per teléfonu fasta que nos vencía'l suañu. Sos pas colaben casi tolos fines de selmana y yo mudábame a so casa. Yera un caseríu pergrande y solariegu arrequexáu pente una carbayeda no cimeru una llomba nel cantil. Pasébemos les tardes parllotiando na piscina, y'l mundiu pa mi d'aquella nun yera más qu'el sol, l'agua y sos güeyos azules. Pela tapecida quedábemos abrazaos en práu, endolcaos na toalla fasta que nun aguantábemos la rosada; entos colábemos dientro la ca y pasiábemos les hores na bañera. Darréu cenábemos na terraza namái qu'allumaos pela lluz les veles y la piscina, bebíemos vinu tintu y afalucábemos nun fora qu'atrulláremos la nueche. La cabera copa vinu tomábamosla tiraos na mullía alfombra nel salón, escuchando música melguera, blues o jazz, onde nos esnudábemos seliquín, besábemosnos, amordigañabemosnos y llambiémosnos. Ella siempres golía a mar y sales de bañu y yo siempres tremaba xusto enantes d'agarrala pela cintura pa meteme seliquín pente sos piernes.
De nueche baxábemos a la cama pela escalera esgueta de lladriyos coloraos, dexábemos abierta la ventana per onde se colaba l'arrellumada y metíamonos na cama embaxu les sábanes a afalucar. Acariciábamonos y sintíamos esa fina capina de sol qu'en branu métese embaxu la piel. Darréu apigazábemos pa cayer nel suañu más prestosu y fonderu del mundiu. Yo solía espertar pela madrugada, y prestábame asomame a la ventana pa esneldar la forana y amuermame col cantu los grillos, esos pequeños músicos nocherniegos que paez que quieren chiscar d'estrelles el silenciu. A vegaes, a ella espertábala mio ausencia y amiyaba abrazame a la ventana; fumábemos un cigarru a medies y tornábemos pa la cama.
Tastié cada segundu d'esi branu, porqu'ella yera estudiante d'intercambiu y en llegando'l nueu cursu colaría pa Bélxica, so país. En dos meses viví l'amor d'una vida entera; a vegaes yera a escaecer qu'el nuesu idíliu tínia fin y yera'l mozu más feliz del mundiu, pero enllegó'l día de la despidida, les llárimes, la distancia, les cartes que cada vegada tardaben más n'amiyar, y a la fin, la dixebra, el dolor y'l xacíu bregáu, el sinsentíu, el non topar razones pa llevantase la cama.
La vida siguió y nun supiera nada d'ella dende aquella. Pamique dalguna vegada tornaría de vacaciones al caseríu sos pas, pero enxamás m'atreví a marcar aquel númberu que sabía de memoria. Dalguna vegada oyía'l so nome de llabios dalgún amigu común, pero callaba y apiertaba los puños pa bregar el dolor. So alcordanza yera un cuchellu ferviendo claváu na corá. Fice tolo posible pa escaecela pero enxamás algamelo. Dempués d'ochu años camudaron munches coses [cosines, caxigalines]. La vida llevose dalgunos amigos y tráxome delles responsabilidaes (y factures). Camudó'l mundiu y camudé yo ensin pescancialu. Y un día, el vientu tráxome un correu elletrónicu con nome francés, barruntelo muncho y a la fin, escribii; malapenes tres llinies. Retrucome esa mesma tardi, tan prestosa y melguera como siempres. Esti branu taría equi de vacaciones, y quedamos p'agüeyanos. Dacuando amiyó'l momentu casique camudé d'idega, pero a la fin quedé con ella, y eso causome una bona engarrada cola mio moza d'entonces.
Vímonos na estación de tren y el mio coral ablucó; nun cambiara ná dende entonces. Fundímonos nun abrazu mielosu que finó con un fonderu xirpíu. De camín a so casa tuvimos poniéndonos al día, y nun podíemos parar de sorriir. Pasiamos pela carbayeda y allegamos al caseríu; cruciamos la canciella y dacuando ella abrió la puerte, el golor daquella casa abrió de par en par les puertes de la mio remembranza. La maera los muebles, el lladriyu colloráu de la piscina, el praú anagáu, el cloru, les flores del xardín, l'ambientaor verde, la riestra caracoles ..., aquel amestu golores fizo que tornara sintime como'l mozu col pilu llargu y'l piercing, el guaxe gayasperu y lluezu que diba pela vida col testeru tiesu, un paquete Fortuna y la edición de bolsiellu del "Así habló Zaratustra".
Prestome abondo topame con sos pas, taben perbien. Xintamos xuntios y falamos abondo. Dacuando quise dame cuenta tinía venti años y volvia tar namoráu de la vida y d'esa creatura melguera de güeyos azules y piel bermeya que falaba col falagosu acentu francés. Cayó la nueche y bebimos vinu, nun momentu engarrándome de la mano, díxome: "ye como si nun pasara'l tiempu", y yo asenti-y ensin poder falar porque tinía un ñudu nel gargüelu. Nesi momentu pescancié cuantu sinificaba pa mí esi llugar. Too podía camudar colos años, pero yo sabía qu'esistía un paraísu escucao pente la carbayeda onde canciaben los grillos y un dormitoriu onde les nueches yeren años. Tornar al caseríu yera tornar a aquel branu onde viviera una vida entera, a aquel universu perfeutu que xiraba al rodiu daquellos nenos namoraos.
Ayer entereme que vendieran el caseriu. Partiome l'alma maxinar la mudanza: unos paisanos desconocíos con monu azul que carreten les meses, les sielles, les caracoles, l'alfombra onde tantes vegaes finé esfelpeyáu dempués de facer l'amor; les habitaciones vacíes, muertes, sin esi golor capaz de treslladate a otra dómina. Enxamás tornaría a sintir cayer la nueche pente'l xardín, nin baxaría les escaleres esguetes de lladriyos coloraos. Ya nun hai ná de mí detrás d'esa puerte. La vida sigue, sí, y'l tiempu borra les güelles que dexamos n'arena. Nesa casa dexo un mundiu enteru que namái que remanez agora na mio remembranza, y lo pior ye que, por más que quiera, nun remembro aquel númeru de teléfonu que tantes vegaes marqué enantes colar pa la cama.
Fai catorce años de too aquello. Yera Xunu, y yo nun cumpliera nin los veinti. Taba zarráu n'habitación faciendo qu'estudiaba pa dalgún esame de la carrera dacuando llamome la moza d'un amigu; diba venir a imprimir un trabayu con una collacia de clas. Al poco sonó'l timbre, abrí la puerte y quedé ablucáu en medio'l pasiellu: una delicada y preciosa creatura de güeyos azules, piel bermeya, y col pilu más rubiu que topara na vida esperaba na entrada. Presentáronnos, camudamos un par de frases y'l so melgueru acentu francés fino d'enamorame. Pasé los díes siguientes ensin xintar nin durmir, namái qu'alendando'l so nome y apiertando los dientes pa qu'el corazón nun m'afuxera pela boca.
Vino al bar onde celebrara'l mio cumpleaños y foi el meyor regalu que tuviere esa nueche. Pasiamos les hores afalucando y tomando cerveces. La música taba alta, asina que falábamos cerquina. A cada frase, acurtiábemos un milímetru la distancia. A lo caberu nueses mexelles tocábense y so aliendu m'afalagaba'l oyíu respigándome enteru. Nun momentu, garrela de la mano pa rescatala d'un babayu con 5 cacharros de más, dixome daqué, besela y coyíos de la mano colamos d'aquel bar (y del mundiu).
Torné a casa pela alborada, metime na cama y durmí ensín ropa nin sábanes, garráu a un cachu papel col so nome y teléfonu, esnalando col so golor y arropáu polos besos qu'ainda esformigaxaben per mi piel. Remanecí una y otra vegada aquella nueche nos mios suaños; yera'l meyor de toos. Esperté al mediudía, senteme xunto al teléfonu y cunté los segundos fasta que foron les cincu. Llamela, quedamos pa cenar, y ya nun mos dixebramos en too'l branu. So casa, mio casa, los chigres, la playa ... Les nueches que nun durmíamos n'andecha alcordiábemos la hora pa dir a la cama y falábemos per teléfonu fasta que nos vencía'l suañu. Sos pas colaben casi tolos fines de selmana y yo mudábame a so casa. Yera un caseríu pergrande y solariegu arrequexáu pente una carbayeda no cimeru una llomba nel cantil. Pasébemos les tardes parllotiando na piscina, y'l mundiu pa mi d'aquella nun yera más qu'el sol, l'agua y sos güeyos azules. Pela tapecida quedábemos abrazaos en práu, endolcaos na toalla fasta que nun aguantábemos la rosada; entos colábemos dientro la ca y pasiábemos les hores na bañera. Darréu cenábemos na terraza namái qu'allumaos pela lluz les veles y la piscina, bebíemos vinu tintu y afalucábemos nun fora qu'atrulláremos la nueche. La cabera copa vinu tomábamosla tiraos na mullía alfombra nel salón, escuchando música melguera, blues o jazz, onde nos esnudábemos seliquín, besábemosnos, amordigañabemosnos y llambiémosnos. Ella siempres golía a mar y sales de bañu y yo siempres tremaba xusto enantes d'agarrala pela cintura pa meteme seliquín pente sos piernes.
De nueche baxábemos a la cama pela escalera esgueta de lladriyos coloraos, dexábemos abierta la ventana per onde se colaba l'arrellumada y metíamonos na cama embaxu les sábanes a afalucar. Acariciábamonos y sintíamos esa fina capina de sol qu'en branu métese embaxu la piel. Darréu apigazábemos pa cayer nel suañu más prestosu y fonderu del mundiu. Yo solía espertar pela madrugada, y prestábame asomame a la ventana pa esneldar la forana y amuermame col cantu los grillos, esos pequeños músicos nocherniegos que paez que quieren chiscar d'estrelles el silenciu. A vegaes, a ella espertábala mio ausencia y amiyaba abrazame a la ventana; fumábemos un cigarru a medies y tornábemos pa la cama.
Tastié cada segundu d'esi branu, porqu'ella yera estudiante d'intercambiu y en llegando'l nueu cursu colaría pa Bélxica, so país. En dos meses viví l'amor d'una vida entera; a vegaes yera a escaecer qu'el nuesu idíliu tínia fin y yera'l mozu más feliz del mundiu, pero enllegó'l día de la despidida, les llárimes, la distancia, les cartes que cada vegada tardaben más n'amiyar, y a la fin, la dixebra, el dolor y'l xacíu bregáu, el sinsentíu, el non topar razones pa llevantase la cama.
La vida siguió y nun supiera nada d'ella dende aquella. Pamique dalguna vegada tornaría de vacaciones al caseríu sos pas, pero enxamás m'atreví a marcar aquel númberu que sabía de memoria. Dalguna vegada oyía'l so nome de llabios dalgún amigu común, pero callaba y apiertaba los puños pa bregar el dolor. So alcordanza yera un cuchellu ferviendo claváu na corá. Fice tolo posible pa escaecela pero enxamás algamelo. Dempués d'ochu años camudaron munches coses [cosines, caxigalines]. La vida llevose dalgunos amigos y tráxome delles responsabilidaes (y factures). Camudó'l mundiu y camudé yo ensin pescancialu. Y un día, el vientu tráxome un correu elletrónicu con nome francés, barruntelo muncho y a la fin, escribii; malapenes tres llinies. Retrucome esa mesma tardi, tan prestosa y melguera como siempres. Esti branu taría equi de vacaciones, y quedamos p'agüeyanos. Dacuando amiyó'l momentu casique camudé d'idega, pero a la fin quedé con ella, y eso causome una bona engarrada cola mio moza d'entonces.
Vímonos na estación de tren y el mio coral ablucó; nun cambiara ná dende entonces. Fundímonos nun abrazu mielosu que finó con un fonderu xirpíu. De camín a so casa tuvimos poniéndonos al día, y nun podíemos parar de sorriir. Pasiamos pela carbayeda y allegamos al caseríu; cruciamos la canciella y dacuando ella abrió la puerte, el golor daquella casa abrió de par en par les puertes de la mio remembranza. La maera los muebles, el lladriyu colloráu de la piscina, el praú anagáu, el cloru, les flores del xardín, l'ambientaor verde, la riestra caracoles ..., aquel amestu golores fizo que tornara sintime como'l mozu col pilu llargu y'l piercing, el guaxe gayasperu y lluezu que diba pela vida col testeru tiesu, un paquete Fortuna y la edición de bolsiellu del "Así habló Zaratustra".
Prestome abondo topame con sos pas, taben perbien. Xintamos xuntios y falamos abondo. Dacuando quise dame cuenta tinía venti años y volvia tar namoráu de la vida y d'esa creatura melguera de güeyos azules y piel bermeya que falaba col falagosu acentu francés. Cayó la nueche y bebimos vinu, nun momentu engarrándome de la mano, díxome: "ye como si nun pasara'l tiempu", y yo asenti-y ensin poder falar porque tinía un ñudu nel gargüelu. Nesi momentu pescancié cuantu sinificaba pa mí esi llugar. Too podía camudar colos años, pero yo sabía qu'esistía un paraísu escucao pente la carbayeda onde canciaben los grillos y un dormitoriu onde les nueches yeren años. Tornar al caseríu yera tornar a aquel branu onde viviera una vida entera, a aquel universu perfeutu que xiraba al rodiu daquellos nenos namoraos.
Ayer entereme que vendieran el caseriu. Partiome l'alma maxinar la mudanza: unos paisanos desconocíos con monu azul que carreten les meses, les sielles, les caracoles, l'alfombra onde tantes vegaes finé esfelpeyáu dempués de facer l'amor; les habitaciones vacíes, muertes, sin esi golor capaz de treslladate a otra dómina. Enxamás tornaría a sintir cayer la nueche pente'l xardín, nin baxaría les escaleres esguetes de lladriyos coloraos. Ya nun hai ná de mí detrás d'esa puerte. La vida sigue, sí, y'l tiempu borra les güelles que dexamos n'arena. Nesa casa dexo un mundiu enteru que namái que remanez agora na mio remembranza, y lo pior ye que, por más que quiera, nun remembro aquel númeru de teléfonu que tantes vegaes marqué enantes colar pa la cama.
