David Castañón
Mio pa dicía siempres que la importancia d'una presona midese pola grandeza sos enemigos. Si-y diere la razón, cosa que nun fago dende l'adolescencia, taría almitiendo, resináu y desengañáu, que soi un felpeyu, pues mios enemigos son más bien ridículos, por nun dicir grotescos.  Bono, tampoco hai que martirizase perello; nin escribo, nin soi políticu, nin teo grandes ambiciones que m'obliguen a dexar munchos cadáveres al llombu. Asina que teo que conformame con sabeme odiáu pol vecín del novenu, porque-y espeté un día que yera sonormal por nun recoyer les cagaes del so perru. Sé qu'el mi compañeru trabayu Rafa tamién me tien na so riestra negra por reburdia-y que fumaba nos servicios la oficina, como un quinceañeru que tien de sintise rebelde. Mio cuñáu Agustín no me tien precísamente enriba un pegoyu, porque siempres que saca con so avezada mala educación l'asuntu la política nes xintes familiares yo entamo canturiar y facer patagüeyos a mio sobrina de 10 años pa que nun tea la menor dubia de lo que m'interesa so opinión. ¿Y Sonia? Sonia enxamás escaeció que nun m'atreviera a dexala. Tien gracia, porqu'ella pidió'l divorciu dos años depués pa colar con Ruben, el que dexara pa venir conmigu. La noria, siempres xirando, y si m'alloño un poquiñín d'ella pa güeyalo too con perspeutiva, teo que reconocer que mios enemigos dan pena, que mio esistencia estancose ensin atracciones y que medré nun d'esos seres que s'aparen, siéntense nuna esquina del mundiu y güeyen cómo pasen los díes ensin naguar sorpreses, ensin tarrecer sobresaltos, ensín señaldar los calendarios del ayeri.
Share/Save/Bookmark