Facer daqué p'afondar y topar una muria de xelu, escarbar afoyando un rellumu d'amor, un rellumu de vida y topase col "sí, cariño, yo tamien quierote" como'l que diz "aqui tien su BigMac", o pior.
Güei toca salir, güei toca cerveza colos tos amigos, güei toca facer l'amor ... Tar por tar, querer por querer.
Cómo topar la salía? Tas esperando pola so llamada con un "Quierote", pol so mensaxe con un "Señáldote abondo", pol so besu porque sí, pola so güeyada d'amor. Pero nun lo fae. Y tú demientres vas amurniando, vas sintiendo como día a día, poquiñín a poquiñín va creciendo la llamuerga pente los 2.
Vives cola esperancia de tornar a lo que foi, d'agospiala nos tos brazos como fixisti naquel tiempu llonxanu. Nagües porque torne al camín qu'entamasteis los dos n'andecha, nagües porque torne a ti. Pero nun quier, ya nun ta.
¿Y qué facer?
Podemos seguir como si nun pasara nada, y entos la llamuerga engrandonará fasta convertir l'amor pol cariñu, la plenitú pola compañía.
Podemos dexalo, y entos tolos dies fadrémonos la mesma entruga: "lluché tolo que tenia que lluchar?, fice tolo posible?"
Podemos falalo, y toparemos col "¿yo? ¿que fales? si a mí nun me pasa nada. Tas alloriau! Dexa de rayame" demientres pescancies que topasti la feria, pero que nun yes a curiala.
¿Y qué facer?
La Frialdá
Xuán va tiempu que nun sabe lo que ye facer l'amor.
Sí, de cuando en cuando ye a esfocicar con dalguna moza nalgún requexu escuro los sábados de nueche. Más pa desfogar que pa esfrutar. Gurguta por baxu de carrilera el "qué guapa yes", "enxamas vi güeyos tan prestosos", "estudies o trabayes?" o el "ties casa o vamos p'aquel rinconín del parque". [lo de "por ti cuchaba en chancles" vamos dexalo pa prao que Xuan tien restallu pero fatu nun ye y lo que quier pola nueche ye fozar, non cabruñar enllegando a so casa con cualesquier película del SexTV]
Decíamos, espláyase cola so llabia pa esfregase al prestu del golor ayenu, al tastu del sudu na so llingua col melgueru fuxir los sospiros n'afondandola . Los sos alcuentros nun pasen de ceos intercambios d'amor, onde la paradoxa atropa dos cuerpos esnudos n'andecha poro que tan perlloñe d'elli.
Xuan nagua col querer, nagua col melgueru afalagu, cola llárima qu'espoxiga demientres abluqueste de placer, nagua por topar placer dando placer, nagua pola complicidá nel rellumu los güeyos, nagua pol apretamientu de manes qu'algamen el rixu a la vegada, nagua pol abrazu sele dempués de finar, nagua por presta-y dormir con ella tola nueche y non afuxir dacuando entame apigazar, nagua por querer.
Delles vegaes paez topalo, paez-y agueyar esa complicidá, paez-y qu'algama fundise nun solo ser, paez que 1+1 ye 1, pero pescancia que ye namás qu'una lluga, y qu'a lo cabero gana'l borrín y los dos vuelven dixebrase pa nun algamase enxamás.
Demientres, Xuan enfila pa la moza que ta sola nel requexu d'aquel bar, cacharru en mano, cola so meyor de les sorrises entonando'l "enxamás vi güeyos tan prestosos" ....
Xuán
Ye curiosa la xera que facemos pa iguar cualesquier torga, antroxámonos d'actividá pa enllenar la nuesa vida de capes de cebolla. Dacuando tamos trabayando y tamos gachos dicimos: "too pasará nes vacaciones"; dacuando tamos de vacaciones y tamos gachos dicimos: "en trabayando pasará too". La primer salía ye l'afuximientu, y nun ye pa resfregalo, ensin dubia, ye lo más fácil y lo primero que mos pasa pol testeru a toos.
Asina, camudamos d'aficiones, chaquetiamos d'apegos, entamamos rellaciones, empozamos delles otres ... pero la torga sigue no fonderu, ensin melecina, ensin tratamientu. Sí, ye verdá, escaecemos too con un viaxe, un cambiu d'aires, un afalagu que s'esguila nel rellumu lo que foi; pero sigue ehí, dientro, arrequexáu p'asoleyase dacuando-y pete, dacuando más duel. Enfotámonos n'aferranos ensin pescanciar que quiciabes tamos tirando dalgo que ya nun da tira; esfrutamos col duelgu que nos facemos a nós mesmos.
Afrontalo, afruentalo, apechugalo ye lo abegosu. Falar arremellao, mirase a los güeyos demientres aboques l'alma y t'amueses esnudu, coripiu, ensin mazcares, ensin l'afuximientu, ensin vacaciones, ensin trabayu, ensin nada. Solo tú, solo ella, solos los güeyos. ¿Por que tamos enllenos de mieu a mancanos?
Ye cenciellu siguir p'alantre, soterralo too, facer como si nun pasare nada. Ye cenciellu, anque pescanciemos los párpagos un poquiñín más cayios, anque'l nuesu punxu tea ablayau, anque la nuesa sonrisa tea encoyía. Tolos díes, enantes del suañu, tenemos un pequeño alcontronazu cola nuesa concencia, pero ya sabemos cómo esquivala ... col "sí, ye verdá, ties razón, mañana fadrelo". Un día, y otru, y otru, y otru ..... Ye cenciellu cayer nel orpín, ye cenciellu folgase al orbayu.
