Otru fin d'año. Fai tiempu que perdí la cuenta de tolos que van ya. Qué más da. A quien-y importa. Del caberu namái que m'alcuerdu qu'esperté colos llabios pintaos d'azul y una manu metía nuna fonte demientres una desconocía facíame rebusquinos en llugares poco fechos pa eso. En verdá, nun yera una desconocía, sinon la que dies dempués sedría mio ex-moza. Cuantayá que nun teniamos besos que decinos y cuando pidí un deseyu enantes bebeme la sidre achampanao mirela los güeyos pa que se cumpliera l'arellu, pa que nun-y quedaren dubies de lo que quería con toles mios fuerces: quiero tar solu. Y solu toi nesta agonía d'otru añu que cola ensin dexame nada pa remembrar. Siempres faigome un propósitu imposible de cumplir pal añu qu'entra. Pa esti que peslló tenía ún mui prestosu. Prestosu de lo grandón que yera: topar el mal que teo dientro. Sí, ye verdá, soi un farrucu ya un espurríu, ya lo dicía mio hermana. Dellos resínense con dexar de furmar, anqu'enxamás fáenlo; con apuntase a un ximnasiu, anqu'enxamás van; o con deprender inglés, anqu'enxamás depréndenlu. Yo cuntaba con chapuciar nel mio mugor pa topar no fonderu los mios males, anque, quiciabes, a la fin too torna a aquelles Navidaes de ... ¿cuántu fae? ¿30 años?, dacuando creyía nos Reis Magos y mio coral baltiaba per Isa, aquella neña con cara de raitán y güeyinos melguerosos que sentábase delantre de mi na clas.
Entaina pa dir de folixa, díxome Úrsula pela mañana cuando güeyome amurniáu. Sé que-y presto, pero eso nun tien mérito porque a Úrsula-y presten los homes en cayida llibre. Pamique tien el síndrome'l vendaxe. Pero-y dixe que sí. Pa qué non. Préstame abondo so perfume, y quiciabes seya una bona idega entamar l'añu abellugáu n'él. Nun soi pexigueru n'asuntos de cama, bástame con que nun me dexen ensin almogada dacuando final'l roce y ún quier so dixebra. Asina que baxaré'l telón axuntáu a una foriata de perfume prestosu desdexando mio regla d'oru: nun dar lo que nun quiero recibir. Murnia. Quiciábes esi seya'l mio propósitu pa esti añu: arrenunciar al mio arguyu.
Entaina pa dir de folixa, díxome Úrsula pela mañana cuando güeyome amurniáu. Sé que-y presto, pero eso nun tien mérito porque a Úrsula-y presten los homes en cayida llibre. Pamique tien el síndrome'l vendaxe. Pero-y dixe que sí. Pa qué non. Préstame abondo so perfume, y quiciabes seya una bona idega entamar l'añu abellugáu n'él. Nun soi pexigueru n'asuntos de cama, bástame con que nun me dexen ensin almogada dacuando final'l roce y ún quier so dixebra. Asina que baxaré'l telón axuntáu a una foriata de perfume prestosu desdexando mio regla d'oru: nun dar lo que nun quiero recibir. Murnia. Quiciábes esi seya'l mio propósitu pa esti añu: arrenunciar al mio arguyu.
