David Castañón


Hai unos años tuvi un collaciu na oficina qu'ente cliente y cliente, prestaba-y regallame conseyos. Nomábase Xuacu y yera un bon home, d'esos que la vida-yos trató tan mal que nun s'atreven a falar d'ello. Una día, dempués que yo tuviera una engarradiella per teléfonu cola mio moza d'entonces, invitome a tomar un cafetín con unes pingarates, xintó la croqueta sediza, dempués la mía y espetome cola boca enllena:

- La vida ye un conceyu pa decidir ensin enguedeyos. Esa croqueta ye bona o non, esti café ta bien fechu o non, esa moza d'ehi ye guapa o non, esti trabayu ye interesante o non. Esti camareru ye atopadizu, o non. Esti amigu ye lleal, o non. Ensin más detalles. Ensin palanciar. ¿Tu moza paga la pena o non?

Barrunté per unos segundos una rempuesta que s'afitara a sos indicaciones y, a lo caberu, negue-y cola tiesta.

- Pues entós, neno, arréglalo o tarás media vida engarráu per teléfonu con dalguién que nun paga la pena.

Ye curiosu: nun-y fice casu y aguanté unos meses más cola moza, fasta que dexome ella por un monitor de golf. Xuacu morriera un poquiñín enantes, pamique entrugose si su vida pagaba la pena o non. Morrió él y yo quedeme ensin trabayu, mio xefe soltó una babayada sobre'l muertu y yo-y retruqué de mala manera. Yera un manguán falatible y zalameru, pero namái que de fachada. Siempre pensé qu'un babayu amable ye más babayu entovía. El día que mio moza tirome a la basoria, metime nun bar a emborrachame y, de sutrucu, cuando ya taba calamocanu y los sentimientos riíense de mí, entamé canciar Marco al alto la lleva. En un pueblo italianooo, al pie de las montañaaas... L'ablucamientu xeneral de la xente camudó, enseguidina, nuna estraña y xostrona comuña de señaldá y nunos segundos topeme rodiáu d'un coru quince presones glayando ¡no te vayas mamá, no te alejes de mí! Dacuando salía'l bar pente puxes y palmiaes, sintiéndome l'home más fatu y feliz del mundiu a la vegada, una manu femenina ufriome un cigarru lliáu perella. Nun fumo, dixe-y, y sorrió. Yo tampoco-y doi de fumar a estraños, dixome, pero esta nueche toi tan amurniada como tú y dixeme, por qué non, asina qu'equi toi. Nomábase Sofía y una vegada escribiome que l'amor verdaderu ye como besar el cañón d'un revólver que ta a puntu d'españar. Tremendista y prestosa de los xuegos prohibíos, riose de mí al conta-y mio historia. Yes d'esos tios tan intelixentes qu'obliguen a facer babayes, dixome, y ainda nun sé si yera un falagu o un insultu. Les dos coses [cosiquines, casixagiles], quiciabes. Ya sé que los homes nun s'enamoren de lo fácil, pero a ti voi date esa oportunidá, dixome noches dempués, y entrugueme si pagaba la pena'l riesgu. Barrunté que sí y enxamás m'arrepentí d'esi error.

Share/Save/Bookmark