Asina, camudamos d'aficiones, chaquetiamos d'apegos, entamamos rellaciones, empozamos delles otres ... pero la torga sigue no fonderu, ensin melecina, ensin tratamientu. Sí, ye verdá, escaecemos too con un viaxe, un cambiu d'aires, un afalagu que s'esguila nel rellumu lo que foi; pero sigue ehí, dientro, arrequexáu p'asoleyase dacuando-y pete, dacuando más duel. Enfotámonos n'aferranos ensin pescanciar que quiciabes tamos tirando dalgo que ya nun da tira; esfrutamos col duelgu que nos facemos a nós mesmos.
Afrontalo, afruentalo, apechugalo ye lo abegosu. Falar arremellao, mirase a los güeyos demientres aboques l'alma y t'amueses esnudu, coripiu, ensin mazcares, ensin l'afuximientu, ensin vacaciones, ensin trabayu, ensin nada. Solo tú, solo ella, solos los güeyos. ¿Por que tamos enllenos de mieu a mancanos?
Ye cenciellu siguir p'alantre, soterralo too, facer como si nun pasare nada. Ye cenciellu, anque pescanciemos los párpagos un poquiñín más cayios, anque'l nuesu punxu tea ablayau, anque la nuesa sonrisa tea encoyía. Tolos díes, enantes del suañu, tenemos un pequeño alcontronazu cola nuesa concencia, pero ya sabemos cómo esquivala ... col "sí, ye verdá, ties razón, mañana fadrelo". Un día, y otru, y otru, y otru ..... Ye cenciellu cayer nel orpín, ye cenciellu folgase al orbayu.
|
|
Publicar un comentario