David Castañón
Sillón


Naquella nueche d'insomniu, dacuando la soledá lu arrodiaba como la oscuridá empapiza la lluz, cayó na cuenta, qu'a lo cabero, por muncho qu'ún quiera, s'entregue y s'apasione, por muncho que nagüemos pol besu ayenu, pola melguera caricia o pol afalagu mielosu, por munchu qu'ún quiera al otru, por munchos esconxuros d'amor etenru o d'entrega ensin dubies se faigan, ye, decíamos, nesa soledá, onde ún cae na cuenta que les rellaciones colos demás nun son más que la xera d'apigazar al nuesu espírítu pa que nun allorie, qu'el verdaderu amor, la verdaderá amistá y la verdadera pasión nun ye más que l'enfotu que tenemos pa topar nos demás lo que tenemos dientro, que ye nos demás onde nos buscamos a nós mesmos, que ye en nos mesmos onde topamos a los demás.

A la fin, asina ye como seguimos p'alantre: un día por vegada, una xinta por vegada, un dolor por vegada, un aliendu por vegada. Los dentistes faen un empaste por vegada; nos astilleros iguen un barcu por vegada. Si escribes llibros, faeslo una páxina por vegada. Tornamos les costielles a lo que sabemos y a lo que tememos. Estudiamos, trabayamos, agüeyamos partíos de fútbol, cuntamos les ñubes nel cielu y metémonos embaxu les sábanes si oyimos ruios na casa. A vegaes, les ñubes asemeyen formes diferentes -pexes, unicornios, asturcones-, pero, dafechu, solo son ñubes. Asina, atalantámonos na xinta por venir, nel dolor por venir, nel aliendu por venir, la páxina por venir ... y asina ye como seguimos alantre.

Share/Save/Bookmark
Etiquetes: | edit post
0 Responses

Publicar un comentario