Taba l'otru día güeyando una ponzoña programa d'humor pela nueche na televisión dacuando un rellámpagu allumó l'interior del salón como si fuere de día y un truenu rodó perenrriba'l teyáu col españíu d'un turullu. De sutrucu, la oscuridá. Nun m'axoren les tronaes, pero aquel espoxigue ablucome. Dacuando tornó la lluz, el televisor nun quiso encendese. Acerqueme y di-y unes palmadines melgueres. Ya llevaba muncho tiempu conmigo como pa morrer cola alcordanza d'esi programa televisión. Venga ho, dixe-y, resucita. Y apierté'l botón pa prendela y la pantalla allumose. Vaya, barrunté, dalgo que sal bien. Pero como nun m'apetecía compaeceme otra vegada, atribuyi-ylo a una veyura teúnica envede a un milagru. Tumbeme nel sofá y al agüeyar pa la pantalla, güeyeme tumbáu nel sofá. Nun yera un reflexu. Yera una imaxe nítida. Salía na televisión. Lo primero que fice foi camudar el canal, más esmolecíu qu'espavoráu. Ehí taba Ruth. Taba tumbada nuna cama que yo nun conocía y falaba con un home que taba de llombu. Desnuda. Riía. Conmígo enxamás riía. Xubí'l volume, pero afalucaba. Camudé'l canal y güeyé a mio pa sollutando xunto la cama de mio hermana Inés. Nel cuartu canal topé a mi ex muyer na ducha con mi ex amigu Raúl. Siguí pulsiando botones. Mio xefé canciaba una tonada nun puticlub, borrachu y descorbatáu. Mio fio Íñigo gomitaba nun portal demientres sos collacios puxábenlu con güeyaes de zombie. Nun quise siguir. Torné al primer canal y m'agüeyé de rodielles, tocando colos deos mios deos demientres una llárima cayía pola mio mexella. Sonó'l teléfonu. Descolgué. Yera Ruth. Busqué so canal. Taba na mesma cama. Sola. Vaya tronada, eh?, dixome, meyor nun quedamos güei. Sí, retruque-y, ¿onde tas? En casa, dixo. En qué casa, entregue-y. Na mia, dixome, en cuala voi tar. Ya, dixe, con un filu de voz. ¿Y tú?, entrugome. Güeyando la tele, dixe-y. ¿Daqué interesante?, entrugome. Namái que pa mi, dixe, y ella tapó l'auricular para que nun la escuchara esboceixar ...
Coses, Cosines, Caxigalines (VII)
Publicar un comentario