Xá nun busco la felicidá. Yá non. Espero que m'atope ella. Si quier. Si-y prúi conoceme. Nun soi per esixente nin redruñosu. Nun voi tener en cuenta que pasé media vida, y eso son munchos años, pasando fueyes muertes de calendariu, colos sentíos n'estáu d'alerta y rastrexando tolos caminos que percorría esperando atopar en dalguna xera, o en dalgún rellavicu, o en dalgún carcavón, eso que llamen felicidá, y qu'imaxino que consiste en tar tan conforme contigo mesmu y les tos circunstancies que nun desearíes ser otra persona, nin camudar a los tos seres más queríos por otros, nin sustituyir caún de los capítulos del to diariu por pasaxes más intensos y afayadizos. Quiciabes haya xente que sía capaz d'enfrentase a les sos zunes y ponese manes a la obra pa enllenales de sentíu, xente aportunante y creativo que puede entainar el so mundu a partir de materiales nuevos o de ruines que consigue rescatar del argayu. Nun ye'l mio casu. Agora too ta muncho más claro. Nun ye que viera la lluz a la fin del túnel, ye qu'aprendí a caleyar pente tiniebles. Eso faime, si non más precavíu, sí más atentu al suelu que trío. Consiguí que munches coses qu'enantes faíenme un dañu desproporcionáu nun algamen alteriame nin alteriar el mio psoriasis. Llogré, y arguyézome d'ello, qu'el 90 por cientu de los disgustos profesionales muerran nel mesmu momentu que crucio la puerta de salida. Y yá puedo, a lo último llegar a casa ensin que la mio mano dulde un segundu eternu al xirar la llave de la puerta. Les mios llargues llistes de planes pasaron a meyor vida, los mios llibros de autoayuda acabaron nel so sitiu natural, la basura, y l'axenda na qu'encarcelaba los mios díes foi camín de les llaparaes na chimenea pa dame'l preste de ver cómo'l cueru yera tarmiáu por un fueu lliberador.


Sé qu'enxamás voi ser feliz, pero tamién sé que, si dalgún día foralo, sabríalo nel intre: volvería sonrir ensin tener la sensación de que los mios llabios son de plomu..

La Felicidá