Esta selmana torné a furmar y nun m'avergoña. Ya non. Depués de venti años dexándolu y cayendo delles vegaes decidí arrenunciar a mis renuncies. Pa qué engañase, ye una fatura plantegase oxetivos qu'enxamás algamaré. Daveres, fumar ye un autu mazcayu ensín xustificación, pero ye que la vida ta enllena panoyaes que facemos por falta voluntá o por escesu d'ella, y un aniciu de maureza ye aceptalu con resinación y bon humor. Si dalgún día los malos fumos m'espaturren nun tendré drechu a reburdiar, pero tampoco m'obligaré a arrepentime dello. Amás, si torné a fumar foi por nun españar. ¿Quién tien la culpa? Sonia, una vegada más. Nun falla: siempres que so vida sentimental s'esfarrapa, torna'l mio abellugu pa espoxigar y sofitala a recuperar so autoestima. A mio costa, claro, dexándome fecho un felpeyu. Tuvi ensin fumar les tres semanes que tuvo conmigo, primeru lloramiscando y a lo caberu farfantona, so remangu siempres que perdía l'interés y recupera les fuercies pa tornar a caleyar cames enllenes d'enguedeyos. Dacuando llamome pa decime lo mesmo qu'otres vegaes ("ya sabes cómo soi"), sonaba ayuri'l mayuelu atronando les tres de la tardi. Nun ye casualidá, Sonia sabe qu'a eses hores siempres apigazo y llamame pa espetame dalgo tan fondu solo tien una esplicación: pillame coles defenses gaches pa que nun-y monte la escena de la cabera vegada. Daveres paseme colos glayios y sollitos, pero soi asina, nun guardo na dientro. ¿Nun ye ésa una de les coses [cosines, caxigalines] que más-y presten de mí? Yes tan tresparente, dizme cuando se pon melguera, por qué siempre m'enrrollare con tios tan escuros. Escuros. Menuda pallabra pa definir a los qu'arramplen mio llugar. Dacuando colgome depués d'oyer mio primer reburdiu, sentime tan enzafuñáu por su desdexu que garré'l paquete d'emerxencia. Ya voi pol caberu y nun m'avergoño, tamién sé que Sonia tornará a mí. Ye una estraña forma de lliar l'amor.