Teo mieu, como casi siempres, dende neñu dacuando mio pa esfrutaba cuntándome los cuentiquinos más llerciosos. Miéu de les solombres. Miéu del qué dirán. Miéu de mí mesmu. Miéu de querer y perder. Miéu de mañana y d'ayeri. Miéu d'agora. Miéu del espeyu y les güeyaes. Miéu d'espertame y escubrir que nun quiero llevantame más. Miéu de llevantame y escubrir que nun quiero espertame más. Miéu de lleer esqueles y topame cola mía. Miéu qu'una llamada teléfonu desfarrape mio vida. Miéu d'amiyar al trabayu y alcontrame col: "finose" y vuelta a entamar. Miéu de que mios supuestos amigos m'espelleyen dacuando nun toi delantre. Miéu que la muyer cola comparto déudes y dubies maxina una vida ensin mí dacuando s'acostina y pon la tiesta n'almogada. Teo miéu de pesllar los güeyos y que m'escaezca de so memoria, pero tamién d'agüeyala mañana y nun sintir nada. Nada. Teo miéu d'abrir la ventana y topame con un paisaxe llaceriosu enllenu puxarra que fieda a podrén como pasome cola crisis de los 40 onde m'abellugara dos llargos años en pastielles y forfagos tentadores. Teo miéu d'amiyar una nueche a mio ca y escubrir que mio llave nun abre la puerte, que la ferradura de mio vida ye otra, que toi solu y esmangurriáu nel felpeyu, y qu'el mio destín ye baxar les escaleres andando porque l'ascensor ta esgonciáu y esperar qu'aporte'l camión de basura pa pidir que me lleven dientro. Teo miéu d'allegar el güeyu a la mirilla y güeyar mio pasáu, topame colos estraños que fui y que-yos dea por reclamame daños y perxuicios, tornar a sintime acorraláu pola repunancia de quienes güeyaron en mí un ser fadión ya xinclín del que burllase ensín topar enclín. Teo miéu d'entrar nuna cafetería y qu'el camareru, los clientes, les llimpiaores y'l vendeor de llotería pescancien que soi un ser n'estáu críticu, espavoriáu de vivir, amedranáu namái pol fechu de falar pa pidir un café porque mio voz s'esguila, mio voz quier afuxir y escuruxase, y yo con ella: teo miéu que lo demás topen qu'esisto.
|
|
Me encanta cómo escribes, qué envidia jaja ojalá se me diera así de bien. Es sorprendente de cuántas cosas podemos llegar a tener miedo, y eso es lo que más débiles nos hace...Hay cosas que no entiendo del asturiano eh jajaj sigue escribiendo que es un placer leerte!
Gracias Paloma. El mismo placer fue conocerte a ti.
Un beso