Nun hai pior fracasu que trunfar siempres. Ye una de les munches frases qu'anotara nel mi diariu; so autor: Iván Martínez. Almirelu dende'l primer llibru que lleí d'él, y desdende, merqué cualesquier testu qu'espolletara de so mente. Prestome abondo dacuando entamó escribir una columna nuna revista mensual , y muncho más dacuando abrió un blog de caxigalines. Pamique toos nagüamos nos escritores qu'almiramos dalgo semeyáu a un cabezaleru espiritual, una lluz qu'allume la xera y mos dixebre'l camín bonu del escayáu. Una vegada atrevime a unvia-y un mensaxe a la dirección de correu lletrónicu qu'asoleyaba na so web: gracies per espuxame a vivir. Nun me retrucó, nun lo esperaba. Dalguién que vende cientos de miles d'exemplares nun pue retrucar a sos almiraores, y abultome muncho más honestu que cualesquier rempuesta automática dalguna secretaria anónima. So defensa del fracasu como esperiencia muncho más prestosa que los ésitos caltúvome nos dellos zarroponazos que camudaron mio vida profesional y familiar nun infiernu d'ida ensin torna. Siguiendo sos conseyos, nun m'entregué, pero tampoco resistime: dexé que la llaceria fixera too'l dañu que quisiera fasta baldase porque, sigún él, la mala suerte s'aburre cuando nun-y encaren. Colé pal paru ensín gorgutar, aceuté les desixencies de mio ex muyer ensín retrucar y papé cola traición de mio meyor amigu con tanta entendedera que lu tracamundié. Esfarrapáu, casique yera féliz. La puridá ñaz siempre pente ruines, escribió Martínez, y yo combayaba embaxu una viga y dos tonelaes de piedra, zarráu na casa mios pás, amurniáu por mor que l'anxel col que me casara camudárase nun diañu. Y entós lleí nel periódicu qu'el mio almiráu escritor daría una conferencia na mio ciudá. Sí, el destín esiste y ta del nuesu lláu si topamos so debilidá; nun ye frase mía, sinon d'él. Llanteme nel salón d'actos dos hores enantes con una fardela onde baltiaben cuatro llibros d'él, tinía doce más, poro de xuru qu'abultaba abondo.
Tanta pronteza nun pagó la pena, nun había un sitiu llibre nel llar ...
|
|
Estas cosas de caxigalines son cosas que te pasan de verdad?? vaaya putada!
Me gustan mucho estas reflexiones raras que haces en las frases sueltas! Lo mejor de todo lo de simpre: el final! me encantan los finales que haces, en serio! Genial! (como siempre, no decepcionas)