La cabera nueche tuvi otra vegada esi suañu mansolín, templáu y seliquín qu'a vegaes teo la suerte suañar. Tapez sobre'l mar col bermeyón y tamos sentaos solos ella y yo na oriella. Nun falamos nada, nun fai falta. Embárganos un perfechu amestu de sensaciones: felicidá, complicidá, plenitú, realización, aceptación, barrunta. Al nuesu rodíu too fluye, pero na camuda; ye como tar al entamu y a la fin d'una gran hestoria. Pescanciamos que tolos pequeños instantes pasaos nes nueses vides son un escañu insustituyible na escalera que caleyonos fasta equí; asina como escaños insustituyibles son tolos nuesos instantes futuros. Dalguna estraña xera güeyamos el tiempu dende fora, y tolos instantes pasaos y futuros andechen nel d'agora, en nós, nes nueses manes que s'afalaguen. Too ye agora y siempres, espiértome pensando, pero de sutrucu too ñublase y quedo a soles col aire xeláu de mio habitación, zarráu n'anguañu. Tolo melgueru s'aborrina y namái remanez el tastu de la nada.
|
|
Ayyy qué bonito! me he emocionado y todoo jo! qué bien escribes jolín! aunque sigo sin entender algunas cosas jajaj :)