bastaríanme p'asemeyate. Yes tú
quien escueye'l momentu y el llugar
[ende y agora, odenes]
y envidio la lluminosa claridá
na que se recueye'l mundu
y ñaz el ñisu de la primavera.
Pero'l to cuerpu tien ñudos que nun desato
secretos que nun atalanto ...
Tan sólo una escura lluz o un millagru,
non ún d'esos falsos y finxíos
sinon ún que tea al mio algame
como l'amplitú los tos pechos
o cuanto-y falten a los tos llabios pa un sospiru.
Tú nun ties la culpa
toi cegáu a la llume
y fáltame fe pa creyer nos millagros.
Na to boca zárrase'l mundu,
l'universu desnúdase na to boca
y tú sorrís mentanto
muerro d'amor sepultáu nos tos llabios ...
|
|
Publicar un comentario